Μπράβο μας! Ας βασανίσουμε και άλλο τα παιδιά μας

Το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται. Με αυτό το σκεπτικό αυξάνονται και τα χρόνια εργασίας. Σύνταξη στα 65 μετά στα 67 και μετά καλά 80. Κανείς όμως δεν έχει σκεφτεί το θέμα της παιδείας. Εδώ και 50 χρόνια εξακολουθούμε να έχουμε αναλλοίωτο το χρονικό διάστημα της βασικής εκπαίδευσης. Το δημοτικό (7 βαθμίδες), τρεις τάξεις γυμνάσιου, τρεις τάξεις λυκείου, με κατά καιρούς διαφορετικά ονόματα αλλά η ουσία παραμένει. Σε αυτά τα 13 έτη πρέπει να “χωρέσουμε” μια x γνώση. Έστω ότι η γνώση αυτή, προ 20 ήταν ετών,  ήταν εκατό χιλιάδες σελίδες. Σήμερα οι απαιτήσεις, ο συντελεστής δυσκολίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Ας μεταφράσω αυθαίρετα τις σημερινές σελίδες γνώσης σε τετρακόσιες  χιλιάδες. Ενώ η αρχική εξίσωση έδινε : 100.000 Σ / 13Β = 7.692 σελίδες γνώσης ανά βαθμίδα σήμερα η ίδια εξίσωση δίνει 400.000Σ/13Β = 30.770 σελίδες γνώσης ανά βαθμίδα. Λάβετε υπ’ όψιν σας ότι έχουμε (και) ένα ακόμη “μειονέκτημα”. Ενώ ο Άγγλος μαθαίνει γερμανικά και ξέρει αυτόματα 2 διεθνείς γλώσσες, την μητρική του και τα γερμανικά, ο Γερμανός μαθαίνει αγγλικά και ισχύει το ίδιο, μιλά 2 διεθνείς γλώσσες, εμείς για να είμαστε ανταγωνιστικοί πρέπει να μάθουμε 3 γλώσσες. Την μητρική μας καθώς και 2 ακόμη. Άρα ενώ οι αριθμοί που χρησιμοποιώ είναι αυθαίρετοι, το γεγονός παραμένει πως ενώ σαν ενήλικες απαιτούμε να μας δίνεται ο χρόνος για την εκτέλεση μιας εργασίας σε σχέση με τον όγκο/μέγεθος αυτής, δεν πράττουμε-απαιτούμε το ίδιο για τα παιδιά μας. Εκμεταλλευόμαστε την θέση ισχύος μας και τα υποβάλουμε σε ένα “μαθησιακό βασανιστήριο” σε ένα καθημερινό “κάτεργο επιλεκτικής γνώσης” (άσε την γεωγραφία παιδί μου και πιάσε την χημεία – άσε την ιστορία, διάβασε μαθηματικά”) για το οποίο (βασανιστήριο) δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν καθώς εμείς είμαστε οι μεγάλοι, εμείς είμαστε οι γονείς άρα “σκάσε και διάβαζε”. Η φύση όμως εκδικείται... όπως όταν όταν χτίζεις σε μπαζωμένο ρέμα κάνει πλημύρα και σου καταστρέφει το σπίτι, όπως όταν ρυπαίνεις την ατμόσφαιρα – καταστρέφεις το όζον σε καίει με τον ήλιο μπας και βάλεις μυαλό, έτσι γίνεται και με τα παιδιά, μεγαλώνουν και αφού τους “βιάσαμε την ψυχή τους” η φύση τους εκδικείται και η έκφραση της εκδίκησης ποικίλει σε μορφές.... Εκδηλώνεται με αφύσικη παχυσαρκία (πού χρόνος για αθλητισμό;) με κατάθλιψη, με εκρήξεις θυμού, με κατηγορίες προς τους γονείς “αι ....., σας βαρέθηκα”, με αναζήτηση διεξόδων μέσω της συμμετοχής σε “περίεργες ομάδες” (καθώς οι φίλοι στην νεαρή ηλικία δεν επιτρέπονται διότι “έχεις διάβασμα παιδί μου”) με ανύπαρκτη συναισθηματική ανάπτυξη (λαμπρός επιστήμονας – χείριστος οικογενειάρχης), με συμπεριφορά ατίθασου έφηβου στην ηλικία των 28, με αδυναμία ανάληψης ευθυνών (γάμος; τι είναι αυτό;) με ασυνεννοησία, με φιλοκατήγορη διάθεση (όλα μας φταίνε και δεν ξέρουμε γιατί), με έλλειμμα παραγωγής πραγματικού πολιτισμού (που είναι ο νέος Ξαρχάκος, ο νέος Θεοδωράκης, ο νέος Σεφέρης και τόσοι άλλοι; γιατί στερέψαμε;) με χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών (να σταματήσει να πονάει αυτό που δεν ξέρω τι είναι, αλλά με πονάει). Ενίοτε η έκφραση της εκδίκησης παίρνει την μορφή του αυτοτραυματισμού, και της  αυτοχειρίας... Αναρωτιέμαι λοιπόν, αφού τα σημάδια είναι ξεκάθαρα, τί περιμένουμε; “τι στο διάολο” κάνουμε... Γιατί μια ομολογουμένως ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΗ πρακτική την υιοθετούμε και την εφαρμόζουμε στα παιδιά μας ενώ οι ίδιοι στην καθημερινότητα μας, την απορρίπτουμε αναφωνώντας την κλασική ατάκα “καλά, μαλάκας είσαι; πότε θα προλάβω;”

Αναλογιζόμενος τα παραπάνω (ότι είμαστε μ...... ες με περικεφαλαία δηλαδή) σαν λύση μου εμφανίσθηκε το προφανές.... Πρέπει να διαθέσουμε περισσότερο χρόνο. Τι σημαίνει αυτό; Ας βάλουμε μια τάξη ακόμη στο δημοτικό και μια ακόμη στο γυμνάσιο. Να φτιάξουμε δηλαδή την “εβδόμη δημοτικού” και την “τετάρτη γυμνασίου”. Ας αυξήσουμε και το ωράριο. Να το κάνουμε 9-5 ώστε τα παιδάκια να τρώνε όλα στο σχολείο και μετά να κάνουν και τις εργασίες τους μέσα στο σχολείο. Ας μοιράσουμε τα μαθήματα σε περισσότερες τάξεις που (πολύ σημαντικό) θα συμβαδίζουν με την ηλικία των παιδιών. Με αυτή τη διαδικασία μειώνεις την ανάγκη για “φροντιστήρια” (ας κλείσουν - θα προσλάβω τους δασκάλους & καθηγητές για να διδάξουν στα σχολεία) και ίσως, ίσως λέω, μπορεί τα παιδάκια να μάθουν και λίγο ιστορία, να έχουν λίγο χρόνο για μουσική, για αθλητισμό και ΙΣΩΣ σε βάθος χρόνου να γίνουμε καλύτεροι σαν κοινωνία...

Δεν ξέρω τι επιπτώσεις έχει η παραπάνω πρόταση, δεν έχω κάνει καμία μελέτη, δεν έχω το ακαδημαϊκό υπόβαθρο για να κατανοήσω σε βάθος της συνέπειες τυχών υιοθέτησης της. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που κάνουμε σήμερα οδηγεί νομοτελειακά στην παραγωγή δυστυχισμένων ανθρώπων με σοβαρά προβλήματα ψυχικής και σωματικής υγείας. Όποιος έχει σηκώσει μια σχολική τσάντα ενός μαθητή καταλαβαίνει τι εννοώ...  Κλείνω με αυτό: όλοι θαυμάζουμε τα επιτεύγματα της “αρχαίας Ελλάδας” όμως παραγνωρίζουμε την πηγή των επιτευγμάτων που δεν ήταν άλλη από την ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗ ανάπτυξη του νου (πνεύματος) και του σώματος.

ΥΓ. Ο γιος μου σήμερα γράφει φυσική β’ λυκείου. Με αφορμή την προσπάθεια του (και όλων των πιτσιρικάδων) έγραψα τα παραπάνω.

“Υπομονή λεβέντη μου. Θα τελειώσεις και θα έχεις χρόνο για την κιθάρα σου -μόλις γυρνάς από το πλυντήριο αυτοκινήτων που θα δουλέψεις φέτος :-) “