....Βλέπουμε (λοιπόν) πλήθος μαγαζιά και μαγαζάκια να ανοίγουν, τυροπιτάδικα, σουβλακερί, κρέπες, σφαιριστήρια, μπαράκια, κομμωτήρια, μανικιούρ-πεντικιούρ, "τατού", “πετ σοπ”, τουριστικά είδη, μπιζού, βιολογικά προϊόντα, εξωτικά μπαχάρια & καρυκεύματα, είδη λαϊκής τέχνης, "όλα 1 ευρώ", κλπ κλπ κλπ. και στο εσωτερικό να βρίσκονται κάποιες απορημένες φατσούλες που κοιτούν το πεζοδρόμιο μπας και μπει κάποιος μέσα ενώ παράλληλα αναρωτιούνται “γιατί δεν πάω καλά;”
Το 70% κρατάνε για τρεις με οκτώ μήνες και μετά λουκέτο. Το πρόβλημα δεν είναι το λουκέτο. Το πρόβλημα είναι ότι σχεδόν ΠΟΤΕ δεν μπαίνει λουκέτο χωρίς να υπάρχουν οφειλές προς τα Δημόσια Ταμεία (οι οποίες προσαυξάνονται ιλιγγιωδώς και άντε πιάστες) και ο “Θεός να φυλά” μην έχεις πάρει δανεικά ή/και έχεις τίποτα επιταγές στον αέρα... κάηκες. Θα γνωριστείς με τον σύγχρονο κουταλιανό ο οποίος θα βαρά το κουδούνι του σπιτιού σου στις 1 το πρωί και θα φωνάζει (επίτηδες για να σε κάνει ρεζίλι) “τα λεφτά που χρωστάς παλιοαπατεώνα”...
Έτσι ξεκινά ένα διαρκές μαρτύριο που σου καταστρέφει την ζωή για πάντα διότι στη σημερινή ηλεκτρονική εποχή η επιχειρηματική αποτυχία στην Ελλάδα (το τονίζω, στην Ελλάδα) ισοδυναμεί με ανεξίτηλο σημάδεμα όπως σημάδευαν στο μέτωπο με πυρακτωμένο σίδερο οι Συρακούσιοι τους Αθηναίους αιχμαλώτους. Αν είσαι από τους τυχερούς θα έχεις να (σκοτώσεις) πουλήσεις κάτι για να πληρώσεις, ωστόσο και εσείς οι τυχεροί θα αντιμετωπίσετε την χλεύη του περίγυρου (σύνηθες εξυπνακίστικο – χαιρέκακο φαινόμενο) και τον (δικαιολογημένο;) θυμό της οικογενείας.
Τέλος Β Μέρους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου