Πάρε το ΕΣΠΑ και πέσε στην αρένα να σε (σου τα) φάμε.. (Α Μέρος)

Τόσο καιρό με τρώει. Θλίβομαι να βλέπω ανθρώπους να στήνουν δουλειές με μόνα εφόδια μια τέχνη (που ίσως γνωρίζουν), μια “καταπληκτική ιδέα” ή με μια ενδόμυχη ευχή-προσευχή “κάνε να πάει καλά το μαγαζί”. Είναι σαν να βλέπω τα πρώτα μου ξεκινήματα... 22 χρόνια πριν, που ένας αφελής νέος έβγαινε στην αγορά να “κάνει δουλειές”. Ακόμη θυμάμαι τις παροτρύνσεις από μελλοντικούς συναδέλφους, “ξεκίνα και μη σε νοιάζει, εδώ είμαστε να σε στηρίξουμε” και που όταν ξεκίνησα έψαχνα να βρω που εξαφανίστηκαν αυτοί που θα με “στήριζαν”... Με πόσο πόνο έχω πληρώσει την αποτυχία λόγω άγνοιας... Πλήρωσα πολύ ακριβά για να μάθω, πλήρωσα σε χρήμα, πλήρωσα με υγεία (Ανάσταση στο νοσοκομείο με πνευμονία έτος 1999), πλήρωσα με ψυχικά τραύματα, επιβάρυνα τρομερά την σύζυγο μου και την οικογένεια μου... Τέλος πάντων... Ο Θεός με βοήθησε και ξαναβρήκα τον δρόμο μου.

Το δυστύχημα είναι να βλέπω ότι η ιστορία συνεχώς επαναλαμβάνεται και νέους ανθρώπους να βαδίζουν τον αβέβαιο δρόμο της επιχειρηματικότητας με κίνητρα τις επιδοτήσεις για την γυναικεία επιχειρηματικότητα - νεανική επιχειρηματικότητα - τουρισμός - επιδότηση ανέργων κλπ... σαν τα παλιά διακοποδάνια ένα πράμα, χωρίς τα σημαντικά εφόδια που πρέπει να έχει ένας μικρός ή μικρομεσαίος επιχειρηματίας προκειμένου να ανταπεξέλθει στις παγίδες και στα εμπόδια. Εφόδια που κανένα σχολείο δεν σου διδάσκει και που κανένας “συνάδελφος” , “φίλος” , “γνωστός” δεν θα σου πει, είτε γιατί δεν ξέρει, είτε γιατί φοβάται να μην του φας τους πελάτες (ο κακομοίρης)...

Τέλος Α Μέρους.