Πολυχρόνη γιατί κάνεις αυτό που κάνεις; Ποιό είναι το κίνητρό σου; “Ποιος είσαι ρε φίλε; Πουλάς κάτι;”

Πολυχρόνη γιατί κάνεις αυτό που κάνεις; Ποιό είναι το κίνητρό σου; “Ποιος είσαι ρε φίλε; Πουλάς κάτι;” Απάντηση σε ερωτήματα που οι περισσότεροι έχετε σκεφτεί και μερικοί έχετε γράψει...

Απαντώ:

Όλοι εργαζόμαστε για τα προς το ζην. Το ίδιο κάνω και εγώ. Αποσκοπώ στο να κερδίζω χρήματα μέσα από τα σεμινάρια που κάνω.

Το πραγματικό κίνητρο έρχεται στην επιφάνεια μόλις κάνεις την νοητική υπόθεση, “οκ με έναν μαγικό τρόπο σου δίνουμε ένα τεράστιο ποσό άρα εξαφανίζουμε την ανάγκη για χρήματα. Θα ζεις σαν βασιλιάς χωρίς να χρειάζεται να εργάζεσαι. Τώρα, για πες μας, θα συνέχιζες να κάνεις αυτό που κάνεις;” Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: ΝΑΙ! Γιατί; Διότι θέλω να “σκοτώσω” την “κιμαδομηχανή”.

Αυτή που ρουφά ανθρώπους, τους αλέθει και φτύνει δυστυχισμένα απομεινάρια ανθρώπινων υπάρξεων σημαδεμένα στην ψυχή τους για μια ζωή. Αυτή που καταστρέφει οικογένειες, Αυτή που “κλείνει σπίτια”. Τι εννοώ; Ποιά είναι η “κιμαδομηχανή”; Χα, η “κιμαδομηχανή” είναι ένα σύνθετο - πολυπληθές πλέγμα καταστάσεων, πρακτικών και νοοτροπίας την οποία καλείτε να αντιμετωπίσει ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας προκειμένου να βγάλει τα προς το ζήν και να συντηρήσει την (πολύ μικρή – μικρή – μεσαία) επιχείρηση του.

Και εξηγώ:

Αν κάνουμε μια έρευνα θα διαπιστώσουμε πως το συντριπτικό ποσοστό της βιβλιογραφίας, το συντριπτικό ποσοστό των σεμιναρίων απευθύνονται στην “ανάπτυξη ικανοτήτων στελεχών”, στην “διοίκηση επιχειρήσεων”, στην “ανάπτυξη στελεχών πωλήσεων” στην “ηγεσία” κλπ.... Δεν έχω βρει ένα ολοκληρωμένο βιβλίο (με την λαμπρή εξαίρεση του βιβλίου του Νικόλαου Σκουλά) ή σεμινάριο που να μου λέει πώς να γίνεις καλύτερος μανάβης, καλύτερος οδοντίατρος, καλύτερος ηλεκτρολόγος, καλύτερος εστιάτορας, καλύτερος τσαγκάρης καλύτερος βιοτέχνης, καλύτερη μοδίστρα, καλύτερος μαραγκός. Ούτε ένα! Και αυτό είναι το παράδοξο της υπόθεσης. Ενώ ακούμε συνέχεια για τις “μικρομεσαίες επιχειρήσεις” και όλοι “αναγνωρίζουν”  πως “η μικρομεσαία επιχείρηση είναι η ραχοκοκαλιά της Ελληνικής Οικονομίας” δεν βρίσκεις πληροφόρηση, δεν βρίσκεις γνώση, δεν βρίσκεις εκπαίδευση που να αντιστοιχούν στις πραγματικές ανάγκες των πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, λες και μια “μεσαία επιχείρηση” με 30-40 εργαζόμενους φύτρωσε μόνη της και δεν ξεκίνησε κάποτε με την ιδιότητα της πολύ μικρής επιχείρησης του ενός άντε δύο (το πολύ) ατόμων. Λες και το “Πλαίσιο” ο “Βασιλόπουλος” ο “Παπασωτηρίου” το “Goodys”και πόσοι ακόμη, γεννήθηκαν από μια θεϊκή μήτρα με την σημερινή τους μορφή.

Οι δικές μου (αυθαίρετες) ερμηνείες για το έλλειμμα της συγκεκριμένης γνώσης είναι πως:

α) Τα εύκολα χρήματα για κατανάλωση μέσω της επίπλαστης αύξησης του εισοδήματος των Ελλήνων κατά τα τελευταία 30 έτη με αποτέλεσμα ο καταναλωτής να διαθέτει ρευστότητα και πχ “ο καταστηματάρχης” να μην έχει λόγο να βελτιωθεί διότι επικρατούσε ο εφησυχασμός, κυριαρχούσε η ικανοποίηση του “αφού βγάζω μια χαρά χρήματα, τι ψάχνεις να βρεις τώρα;” Απόδειξη του ισχυρισμού μου είναι, πως, αν έφτιαχνα τα βίντεο μου πριν 5-6 χρόνια και έλεγα αυτά που λέω σήμερα, τα σχόλια θα ήταν ενθαρρυντικά (όπως είναι σήμερα) αυτό όμως που θα έλλειπε θα ήταν οι εκφράσεις “με βοηθάς – συνέχισε – πάω να τα εφαρμόσω” ή “ενημερώστε με πότε θα έχετε σεμινάριο“ ή “μακάρι να σε ήξερα νωρίτερα, να μου τα έλεγες τότε”... Αμ, καλέ μου φίλε εγώ τα έλεγα ΚΑΙ τότε (σε στενότερο κύκλο αλλά τα έλεγα μέχρι παρεξηγήσεως), εσύ μπορούσες να τα ακούσεις; Εγώ αν έκανα (τότε) σεμινάριο για να σε μάθω πέντε πράγματα, εσύ θα ερχόσουν; ή θα έλεγες “έλα μωρέ, καφετέρια-κρεοπωλείο-ψιλικατζίδικο-ανθοπωλείο-ταβέρνα-φούρνος-μίνι μάρκετ-κρεπερί-κομμωτήριο κλπ είναι, σιγά το δύσκολο... έχω ξαναδουλέψει εγώ... ξέρω την δουλειά...”

β) Η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν έχει τις απαραίτητες βιωματικές εμπειρίες προκειμένου να συνθέσει την γνώση με την εμπειρία ώστε αφενός να εντοπίσει και αφετέρου να καλύψει με αξιώσεις το συγκεκριμένο κενό. Πώς μπορείς να καταλάβεις πόσο δύσκολο είναι να δουλεύεις με τον ήλιο να καίει, όταν διαβάζεις-μελετάς-γράφεις στην δροσιά του κλιματισμού; Από την φύση της αυτή η μελέτη, διδασκαλία-βιβλίο θα απευθύνεται σε κάποιον που θα το μελετά στο γραφείο του με τις ίδιες συνθήκες που επικρατούσαν κατά την συγγραφή του. Είναι λογικό, θεμιτό και απολύτως φυσιολογικό...

γ) Έλλειμμα στρατηγικού σχεδιασμού της παιδείας μας. Σε όλα τα σοβαρά κράτη η παιδεία και η άμυνα σχεδιάζονται με ορίζοντα τουλάχιστο 20ετίας. Εμείς εδώ αλλάζουμε το σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων πιο συχνά και από τα φορολογικά νομοσχέδια του εκάστοτε Υπουργού Οικονομικών. Που πας ρε Καραμήτροοοο;  Αν δεν έχεις στρατηγικό σχεδιασμό στην παιδεία δεν έχεις τίποτα... Ταξιδάκι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα... 

Έχω και άλλα να πω για τα παραπάνω αλλά βάζω ένα (προσωρινό;) στοπ εδώ.

Νέα ανάρτηση με παρόμοιο περιεχόμενο εδώ