.... Γνωρίζοντας και κυρίως έχοντας βιώσει όλα τα παραπάνω, κάθε φορά που βλέπω να ξεπετάγεται ένα νέο κατάστημα, μια νέα επιχείρηση μου έρχεται να μπω μέσα και να μιλήσω με τον ιδιοκτήτη/τρια πυροβολώντας με ένα ορυμαγδό ερωτήσεων. Πάντα οι εσωτερικές αναστολές μου, δεν μου το επέτρεπαν. Πάντα φρενάριζα την τελευταία στιγμή υπό τον φόβο του να μην χαρακτηριστώ ως γραφικός, ως ξερόλας, ως εξυπνάκιας. Σκεφτόμουν τις πρώτες στιγμές, την στιγμή της σύστασης δηλαδή. Πώς θα συστηνόμουν; Ως τι; Αν έλεγα “σύμβουλος επιχειρήσεων” το μυαλό του συνομιλητή μου θα πήγαινε αυτόματα στο “καλώς τον (έξυπνο) που ήρθε να μας τα πάρει” αν έλεγα... τι να έλεγα;
Πάντα δίσταζα και έτσι γινόμουν ένας παθητικός θεατής στην εξέδρα κάποιας αρένας που παρακολουθεί την μάχη ενός ανθρώπου με τα θηρία. Το χειρότερο ήταν ότι σε πολλές περιπτώσεις αντιλαμβανόμουν πως ο “αγωνιζόμενος” είχε την υποδομή να πάει καλά, να τα καταφέρει αλλά του έλειπαν μια δυο τεχνικές, του έλειπε μια μικρή βοήθεια για να μην πελαγώσει. Πάλευε μόνο με βάση το ταλέντο και το ένστικτο του, καταδικασμένος να πληρώνει με πληγές την απόκτηση εμπειρίας και γνώσης. Ώσπου ένα πρωί δεν άντεξα, μπήκα σε ένα κατάστημα “πετ σοπ” με την ιδιότητα του υποψήφιου πελάτη. Μετά τις σχετικές καλημέρες που “έσπασαν τον πάγο” ρώτησα τον ιδιοκτήτη (γύρω στα 30) “πώς πάει η δουλειά;” και η απάντηση ήταν "εντάξει, καινούργιοι είμαστε και προσπαθούμε..." Τον ρώτησα πώς προσελκύει νέο υποψήφιο πελατολόγιο και εκεί ωπ! σαν να του έβαλα δύσκολα, ψέλλισε κάτι περί φυλλαδίων, κάτι περί γνωστών, κάτι περί περαστικών. Φάνηκε ότι θα αυτοσχεδίαζε στην πορεία, ότι δεν είχε ΑΠΟ ΠΡΙΝ ετοιμάσει ένα πλάνο, μια ΞΕΚΑΘΑΡΗ στρατηγική προσέλκυσης υποψηφίων πελατών... Απλά θα έκανε ότι κάνουν και οι άλλοι. Η γνωστή ιστορία “ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα” και έχει ο Θεός. Αμ ο Θεός έχει, ο λεβέντης δεν θα είχε σε λίγο... Τέλος πάντων αγόρασα τροφή για τον Ρέλο (άσχετο - ο Ρέλος είναι ο σκύλος μου, ένα πανηλίθιο πεκινουά που σε αντιδιαστολή με το μέγεθος του, νομίζει ότι είναι ο Τάρας Μπούλμπα και τσαμπουκαλεύεται ασύστολα με άλλα σκυλιά 10πλάσιου όγκου) και σκεπτόμουν πώς μπορώ να βοηθήσω καθώς τον είδα δεκτικό σε καλοπροαίρετη βοήθεια.
Τέλος Γ' Μέρους
Πάντα δίσταζα και έτσι γινόμουν ένας παθητικός θεατής στην εξέδρα κάποιας αρένας που παρακολουθεί την μάχη ενός ανθρώπου με τα θηρία. Το χειρότερο ήταν ότι σε πολλές περιπτώσεις αντιλαμβανόμουν πως ο “αγωνιζόμενος” είχε την υποδομή να πάει καλά, να τα καταφέρει αλλά του έλειπαν μια δυο τεχνικές, του έλειπε μια μικρή βοήθεια για να μην πελαγώσει. Πάλευε μόνο με βάση το ταλέντο και το ένστικτο του, καταδικασμένος να πληρώνει με πληγές την απόκτηση εμπειρίας και γνώσης. Ώσπου ένα πρωί δεν άντεξα, μπήκα σε ένα κατάστημα “πετ σοπ” με την ιδιότητα του υποψήφιου πελάτη. Μετά τις σχετικές καλημέρες που “έσπασαν τον πάγο” ρώτησα τον ιδιοκτήτη (γύρω στα 30) “πώς πάει η δουλειά;” και η απάντηση ήταν "εντάξει, καινούργιοι είμαστε και προσπαθούμε..." Τον ρώτησα πώς προσελκύει νέο υποψήφιο πελατολόγιο και εκεί ωπ! σαν να του έβαλα δύσκολα, ψέλλισε κάτι περί φυλλαδίων, κάτι περί γνωστών, κάτι περί περαστικών. Φάνηκε ότι θα αυτοσχεδίαζε στην πορεία, ότι δεν είχε ΑΠΟ ΠΡΙΝ ετοιμάσει ένα πλάνο, μια ΞΕΚΑΘΑΡΗ στρατηγική προσέλκυσης υποψηφίων πελατών... Απλά θα έκανε ότι κάνουν και οι άλλοι. Η γνωστή ιστορία “ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα” και έχει ο Θεός. Αμ ο Θεός έχει, ο λεβέντης δεν θα είχε σε λίγο... Τέλος πάντων αγόρασα τροφή για τον Ρέλο (άσχετο - ο Ρέλος είναι ο σκύλος μου, ένα πανηλίθιο πεκινουά που σε αντιδιαστολή με το μέγεθος του, νομίζει ότι είναι ο Τάρας Μπούλμπα και τσαμπουκαλεύεται ασύστολα με άλλα σκυλιά 10πλάσιου όγκου) και σκεπτόμουν πώς μπορώ να βοηθήσω καθώς τον είδα δεκτικό σε καλοπροαίρετη βοήθεια.
Τέλος Γ' Μέρους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου